شیخ جلیل کامل جعفر بن قولویه در کامل الزیارات از ابن خارجه روایت کرده است که گفت روزی در خدمت حضرت صادق (ع) بودم و جناب امام حسین (ع) را یاد کردیم ، حضرت بسیار گریست و ما گریستیم ، پس حضرت سر بر داشت و فرمود که امام حسین (ع) میفرمود که منم کشته گریه و زاری ، هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آنکه گریان میگردد و نیز روایت کرده است که هیچ روزی نام حسین (ع) نزد جناب صادق (ع) برده نمیشد که کسی آن حضرت را تا شب متبسم بیند و در تمام آنروز محزون و گریان بود و میفرمود که جناب امام حسین (ع) سبب گریه هر مومن است. و شیخ طوسی و مفید از ابان بن تغلب روایت کرده اند که حضرت صادق (ع) فرمود:

 نفس آن کسی که به جهت مظلومیت ما محزون باشد تسبیح است ، و اندوه او عبادت و پوشیدن اسرار ما از بیگانگان در راه خدا جهاد است ، آنگاه فرمود که واجب میکند این حدیث با آب طلا نوشته شود.  

                                                                                  منتهی الآمال ( شیخ عباس قمی ره ) جلد 1 صفحه 346

 به سند های معتبره بسیار از ابوعماره (( منشد )) یعنی شعرخوان روایت کرده اند که گفت روزی به خدمت حضرت صادق (ع) رفتم حضرت فرمود که شعری چند در مرثیه حسین (ع) بخوان ، چون شروع کردم به خواندن حضرت گریان شد و من مرثیه می خواندم و حضرت می گریست تا آنکه صدای گریه از خانه آنحضرت بلند شد ، و به روایت دیگر حضرت فرمود : به آن روشی که پیش خود می خوانید و نوحه می کنید بخوان ، چون خواندم حضرت بسیار گریست و صدای گریه زنان آنحضرت نیز از پشت پرده بلند شد ، چون خواندنم تمام شد ، حضرت فرمود:

 هرکه شعری در مرثیه حضرت حسین (ع) بخواند و پنجاه نفررا بگریاند بهشت بر او واجب میشود و هرکه سی نفررا بگریاند بهشت بر او واجب میشود و هرکه بیست نفر را و هرکه ده نفررا و هرکه پنج نفر را و هرکه یک نفر را بگریاند بهشت بر او واجب میشود و هرکه مرثیه ( یا نوحه ای ) بخواند و خود بگرید بهشت بر او واجب گردد و هرکه را که گریه اش نمی آید پس تباکی کند   ( خودش را به شکل  گریه کن در آورد ) بهشت بر او واجب میشود.

                                                                                   منتهی الآمال ( شیخ عباس قمی ره ) جلد 1 صفحه 347